اختلالات انطباق، واكنشهاي غيرانطباقي كوتاه مدت نسبت به موضوعاتي هستند كه شخص عادي آن را يك مصيبت شخصي و روانپزشك آن را يك استرس زاي رواني- اجتماعي مي داند. انتظار مي رود كه اختلال انطباق مدت كوتاهي پس از رفع عامل استرس زا برطرف شود يا اگر پايدار مي ماند، سطح جديدي از سازگاري حاصل شده باشد.
علايم اختلال انطباقي بايد ظرف مدت 3ماه پس از شروع عامل استرس زا ايجاد شوند. اين استرس زاها اكثراً رويداهاي زومره اي هستند كه به كرات ديده مي شوند (مثل فقدان شخص محبوب، تغيير شغل يا تغيير وضعيت مالي) و شامل حوادث نادر و فاجعه آميز نمي شوند(مثل بلاياي طبيعي، جنايات خشونت بار).
شيوع اين اختلال از 2 تا 8 درصد بين جمعيت عمومي تخمين زده مي شود. شيوع آن در زنان دوبرابر مردان است. زنان مجرد عموماً درمعرض خطر بيشتري شناخته شده اند. موارد تشخيص اين اختلال در كودكان و نوجوانان، بين دخترها و پسرها يكسان است.
اين اختلالات در نوجوانان بيشتر تشخيص داده مي شوند ولي ممكن است در هر سني روي دهند. دربين نوجوانان هردو جنس، انواع شايع عامل استرس زاي زمينه ساز عبارتند از: مشكلات تحصيلي، طردشدن از سوي والدين، طلاق پدر و مادر و سوءمصرف مواد. در بزرگسالان عوامل استرس زاي زمينه ساز شايع عبارتند از: مسائل زناشويي، طلاق، انتقال به محيط تازه و مشكلات مالي.
هرچند طبق تعريف، اختلال انطباق درپي يك عامل استرس زا پديد مي آيد اما نشانه ها لزوماً بلافاصله پس از آن ظهور نمي كنند. ممكن است بين عامل استرس زا و بروز نشانه ها تا 3 ماه فاصله باشد. نشانه ها هميشه به محض توقف عامل استرس زا فروكش نمي كنند. اگر عامل استرس زا تداوم يابد اختلال مي تواند به صورت مزمن درآيد. اين اختلال ممكن است در هر سني روي دهد. نشانه هاي آن تنوع زيادي دارد. ويژگي هاي افسردگي، اضطرابي و مختلط در بزرگسالان بيشتر شايع است. در كودكان و سالمندان نشانه هاي جسمي شايع تر است ولي اين نشانه ها ممكن است در هر گروه سني روي دهد.
تظاهرات ديگر اين اختلال عبارتند از: رفتار تهاجمي، رانندگي بي احتياط، افراط در مصرف الكل، تقلب در مسئوليت هاي قانوني و انزواطلبي، نشانه هاي نباتي، بي خوابي و رفتار خودكشي.
تظاهرات باليني اختلال انطباق ممكن است متنوع باشد از قبيل: اختلال انطباق همراه با خلق افسرده، اضطراب، خلق توأم افسرده و مضطرب، آشفتگي رفتاري، آشفتگي توأم رفتار و هيجانات.
روشهای درمان بیماری
روان درماني
روان درماني، درمان انتخابي اختلالات انطباق است. گروه درماني بخصوص درمورد بيماراني كه با استرس هاي مشابهي مواجه شده اند مفيد است. رواندرماني انفرادي فرصتي فراهم مي كند تا معناي عامل استرس زا براي بيمار روشن شود، به طوري كه آسيب هاي قبلي را بتوان بررسي و حل كرد. روان درماني به شخص كمك مي كند تا با عامل استرس زا تطابق حاصل كند و درصورت عود عامل استرس زا به صورت وسيله پيشگيري كننده اي عمل مي كند. درمورد دارو درماني هيچ مطالعه اي براي ارزيابي كارايي اين نوع مداخلات در افراد مبتلا به اختلالات انطباق انجام نشده است ولي استفاده از داروها براي درمان علايم خاصي در كوتاه مدت روش معقولي است. مصرف عاقلانه داروها مي تواند به بيمار مبتلا به اختلال انطباق كمك كند ولي دوره هاي درماني بايد كوتاه باشد. بسته به نوع اختلال انطباق بسيار ممكن است به داروهاي ضداضطراب يا ضدافسردگي پاسخ دهد.
